Onder bepaalde omstandigheden kan echter een grotere scheur in de rubberachtige ring ontstaan waardoor een stuk hiervan min of meer loskomt en, onder invloed van het lichaamsgewicht dat erop drukt, zich gaat verplaatsen, meestal naar achter toe. We spreken dan van een "discushernia".
Onmiddellijk erachter ligt echter het ruggenmergkanaal en beiderzijds ervan telkens een uittredende zenuwwortel. De verschoven tussenwervelschijf kan druk uitoefenen op deze zenuwwortels. Dit kan niet alleen pijnklachten, maar ook uitvalsverschijnselen veroorzaken: gevoelsstoornissen of verlammingen, krachtsvermindering in de benen, soms controleverlies over ontlasting en urinelozing.

2. Behandelingsmogelijkheden
Het hierboven beschreven probleem kan op verschillende manieren behandeld worden. De bedoeling van de behandeling is steeds om op een aanvaardbare termijn de druk van het zenuwweefsel (ruggenmerg of zenuwwortels) weg te halen, vooraleer dit weefsel definitieve beschadiging oploopt.
Het blijft namelijk een vaststaand gegeven dat de moderne geneeskunde nog geen oplossingen heeft voor een beschadigde zenuw. Het herstel van een beschadigde zenuw is een natuurlijk proces dat nagenoeg niet kan worden beinvloed. De snelheid en de mate waarin dit herstel optreedt hangen af van de ernst van de zenuwbeschadiging en de duur dat ze bestaat. Het is dus onzeker in welke mate een zenuw na een beschadiging zal herstellen.
Een groot aantal discushernia's kan zonder operatie worden opgelost. We laten dan de natuur de tijd om een litteken te vormen op de beschadigde "rubberachtige" ring. Een litteken heeft de neiging te gaan krimpen en daardoor zal de druk van de zenuwen geleidelijk verdwijnen. Voornaamste manier om dit te bereiken is het opleggen van liggende rust, zodat de druk van het gewicht op de zieke tussenwervelschijf beperkt wordt.
Soms zal de behandelende geneesheer moeten overgaan tot een operatie. Het principe van deze operatie bestaat uit het vrijmaken van de zenuwstructuren (=het wegnemen van de druk op de zenuwstructuren), meestal door het verwijderen van de kapotte discusfragmenten. Een ingreep kan nodig zijn wanneer de hernia te groot is of te ver van zijn originele plaats in het ruggenmergkanaal zit, zodat de natuur er niet in slaagt op een redelijke termijn een genezing te bewerkstelligen. Ook progressieve uitvalsverschijnselen (= steeds meer gevoelsstoornissen of krachtvermindering, steeds meer controleverlies over ontlasting of urinelozing) kunnen een reden vormen om te beslissen tot operatie.

3. Voorbereiding op de operatie
De patiënt wordt voor de operatie onderzocht voor mogelijke tegenaanwijzingen of risico's. Allergieën, bepaalde problemen met vroegere verdovingen, algemene ziekten of vroegere operaties kunnen hierbij een rol spelen en moeten dus zeker aan de dokter vermeld worden, vooral ook aan de anesthesist die de leiding van de verdoving op zich zal nemen.
Een aantal technische onderzoekingen zoals bloedafname, radiografie van de borstkas en een filmpje van het hart (EKG) kunnen vooraf nodig zijn.
Alle ingenomen medicatie moet worden vermeld op voorhand omdat sommige van deze medicamenten speciale maatregelen vereisen voor de operatie of de verdoving.
De operatie gebeurt onder algemene verdoving. De specifieke problemen die hiermee kunnen gepaard gaan worden vóór de ingreep met de anesthesist besproken.

4. De ingreep
De patiënt wordt op zijn buikzijde geinstalleerd op een speciaal kussen.

De chirurg zal door een kleine insnede in de rug de wervelzuil langs achter benaderen, tussen twee wervelbogen de ruggenmergzak en de zenuwwortels opzoeken en eromheen en ertussen op zoek gaan naar de hernia. Hierbij moeten zenuwwortels wat opzij gelegd en dus gemanipuleerd worden. Deze operatie gebeurt onder rechtstreeks zicht of onder de operatiemicroscoop.
Het kapotte stuk tussenwervelschijf wordt opgezocht en verwijderd. Tenslotte gaat de chirurg met speciale instrumenten tussen de wervellichamen om te zien of er nog andere losse stukken zitten die eveneens dienen te worden verwijderd.
De wonde wordt gesloten en de patiënt op zijn rug in bed gelegd.

5. Na de operatie
Na het ontwaken in de ontwaakzaal gaat de patiënt terug naar zijn kamer in het Bewegings- en Zenuwcentrum.
Na één of twee dagen mag de patiënt onder begeleiding uit bed. Ondertussen krijgt de patiënt spannende kousen en onderhuidse Heparine-spuitjes om flebitis (aderontsteking) te voorkomen.
Meestal mag de patiënt na één tot drie dagen het ziekenhuis verlaten.
Het is dan voor een achttal weken verboden een voorovergebogen staande houding aan te nemen of gewichten te tillen, hetgeen een normale dagelijkse activiteit onmogelijk maakt.
Na deze periode zal geleidelijk gewerkt worden naar een normale activiteit met minimale rugbelasting en zal de patiënt aangeleerd worden rughygiëne te onderhouden.

6. Pijn
Na de operatie is de pijn in het been soms meteen weg, maar lang niet altijd. In de rug is er altijd wat pijn tengevolge van de operatie, vooral het eerste paar dagen. Hiervoor zullen pijnstillers worden toegediend.
De snelheid van het herstel zal natuurlijk afhangen van de ernst en de duur van de aandoening. Langdurig bestaande pijnen of langdurig bestaande uitvalsverschijnselen genezen meestal veel trager en het herstel van zenuwen kan vele maanden tot zelfs 1 a 2 jaar duren.
De uitstralingsklachten in de benen (pijn, krachtsvermindering of gevoelsverandering) herstellen al naargelang de ernst van het zenuwletsel sneller of trager en al dan niet volledig.
In de lage rug is er een behoorlijk grote kans dat na het verwijderen van een tussenwervelschijf een zekere hinder blijft bestaan (snellere vermoeidheid, last bij extreme bewegingen, last bij optillen van voorwerpen). De rug zal ook moeten "wennen" aan de veranderde situatie.
Sommige mensen worden dus wel volledig klachtenvrij, maar andere behouden een gewoonlijk goed verdraagbare ruglast. In ieder geval zal de rug levenslang moeten beschermd worden tegen snel evoluerende slijtage, door het zo goed mogelijk onderhouden van de rompspieren.

7. Opvolging na de operatie
Na de ingreep zal u door uw huisarts en door uw specialist gevolgd worden. Een controle raadpleging bij de specialist wordt meestal voorzien na 6 weken en na 3 maanden. In geval van krachtverlies zal u ook kinesitherapie krijgen om het herstel te versnellen.

8. Mogelijke verwikkelingen
Elke operatie houdt een aantal mogelijke risico's en verwikkelingen in. Door het gebruik van de modernste technieken en materialen probeert de chirurg deze risico's tot een minimum te herleiden.
Het zenuwherstel kan plotseling en snel zijn na de operatie, maar kan ook heel lang op zich laten wachten en zelfs soms niet helemaal volledig zijn. Soms kan er, bij het zoeken naar de hernia, tijdens de ingreep een prikkeling van de zenuw ontstaan met tijdelijke gevoelsstoornissen of tijdelijke krachtsvermindering in een deel van het been als gevolg. Het herstel kan enkele dagen tot meerdere maanden duren.
Bij het zoeken naar de hernia kan er soms een lek ontstaan in de ruggenmergomhulling waardoor het ruggenmergvocht lekt. Dit kan na de operatie hevige hoofdpijn en misselijkheid veroorzaken wanneer de patiënt rechtkomt. Dit verdwijnt meestal spontaan na een paar dagen.
Zoals bij elke operatie kan ook hier een nabloeding optreden. Verschil met andere operaties is echter dat het zich opstapelend bloed in de wonde soms een druk op het ruggenmerg kan creëren waardoor de noodzaak ontstaat de wonde terug te openen. Hierdoor kan uw verblijf in het ziekenhuis enkele dagen verlengd worden, doch het verloop van uw herstel zal onveranderd blijven.
Eveneens zoals bij elke operatie kan ook hier een microbe in de wonde terechtkomen en een infectie veroorzaken. Om deze problemen zoveel mogelijk te voorkomen krijgt de patiënt tijdens de operatie uit voorzorg antibiotica via een infuus.

Bron:bor